Bir Bilgisayar Müzisyeninin Endişesi

Sometimes, though, I wonder if today's most advanced, mind-blowing computer music will sound to future ears the way some of the over-wrought early DX7 stuff sounds to me now. The music from that era that seems to last is that which used the new sounds judiciously, as part of a sensitive mix.

# Bu Chuckk Hubbard'ın Csound mail listesinde dönenen, müzisyenlerin programlama bilgisine ihtiyacı konulu muhabbette söylediği bir sözdü. Ben de DX7 kullanılan parçaları dinlediğimde, artık o tonlar o kadar klişeleşmiş ve kafamda bir kategoriye girmişler ki, hemen "eski, olmamış deneyler" yaftasını yapıştırıveriyorum. Aydın Esen yahut Herbie Hancock'un FM algoritmasının kullanıldığı synth'lerle yaptıkları şarkılar, müzisyenlerin çalgıyı kullanma yeteneklerini ve beste güçlerini yansıtsalar da "ulan dinlemediniz mi şu kaydınızı, sesler dandik değil mi?" sorularının kafama üşüşmesini engelleyemiyorlar.
# Bu da beraberinde "peki ben bu FM tekniğini nasıl kullanabilirim?" sorusunu getiriyor. Neyse ki, işitme sistemim FM klişelerine karşı çok duyarlı da kendi üretimimimin dandikliğini anında tespit edebilir, üretimi durdurabilirim.
# Aphex Twin bu klişeleri, farklı bağlamlarda birleştirerek güzel eserler verebiliyor. Başar'ın da sevdiği Fingerbib mesela. Kullanılan enstrumanları yeniden tanımlamak, onlara özgün bağlamlar bulmak her zaman mümkün tabii. Ama bu ancak büyük müzisyenlerin altından kalkabileceği bir iş. Bakalım hanım Wikipedia'da Squarepusher ne söyler:

An instrument is always open to re-definition. Thus I encourage anybody remotely interested in making music to boldly investigate exactly what the rules are to which you, as a modern musician, are subject. Only thus can you have a hope in bending and ultimately rewriting them.